|
AFSCHEIDING
EN SOCIALE MANIPULATIE
Antonio Jimeno Fernández
Español
/ Deustch
/ English / Francés
/
Text
PDF
In
de jaren tachtig hadden de regeringen geleid door Jordi
Pujol, als doel vastgelegd dat
Catalonië een natie zou zijn die onafhankelijk
zou worden van de rest van Spanje. Ze wisten
heel goed dat de mensen in opstand zouden komen tegen
de ongerechtigheden en in staat zouden zijn om te reageren
met vastberadenheid, maar ze wisten ook dat de strijd
niet vastgehouden kon worden gedurende vele jaren, om
het verraad te overwinnen van zijn
leiders en door te gaan met de strijd terwijl de meerderheid
zich erbij heeft neergelegd.
Daarom hebben ze niet getwijfeld om de principiële
mechanismen van de sociale
manipulatie in werking te zetten.
Ze
waren het met elkaar eens dat het proces heel langzaam
moest gaan, meer dan twintig
jaar, en dat het alle sectoren van de menselijke samenleving
moest bereiken. Dit
is wat het
zogenaamde Programma 2000 omvat, geïnitieerd
in de jaren tachtig en gepubliceerd in
1990. De eerste actie die gerealiseerd werd, was het
opleggen van het exclusieve gebruik
van het Catalaans in het onderwijs, de administratie,
de media en het stimuleren dat de privé
bedrijven, die daarvoor de financiële middelen
kregen, hetzelfde zouden doen. Het bewijs
hiervan is de wet van de linguïstische normalisatie
van 1983.
Dit
ging gepaard met het opleggen van een “verandering
van stijl” met betrekking tot het
refereren naar Spanje en alles wat Spaans is. Deze
verandering bestond uit het presenteren
van de Spaanse regeringen als de grootste vijanden van
Catalonië, van de economie, taal
en cultuur; geen referentie doen van positieve zaken
wat de Spanjaarden ook maar zouden
kunnen doen op geen enkel terrein, hetzij politiek,
sociaal, economisch, cultureel of sportief,
het belachelijk maken van alles wat de Spanjaarden gemeenschappelijk
hebben, zoals de
Monarchie, de Constitutie, het leger, de Guardia Civil,
de treinen, de autosnelwegen, het
beheer van de havens en luchthavens etc.
In
de politiek werden bijvoorbeeld de belangen van de autonomie
meer benadrukt dan de
algemene wetten die erboven staan. In de sport werd
het niet aangekondigd als de winnaar
een Spanjaard was, maar werd een Catalaan wel in de
spotlights gezet, ook al was de
laatste plaats behaald. In de meteorologische informatie
werd het weerbericht getoond van
alle regio’s van de slecht genoemde Catalaanse
landen, echter niet die van Aragón, maar
bijvoorbeeld Alicante dat veel verder van Catalonië
lag dan Huesca of Zaragoza etc.
Er
werd werk gemaakt van de taal en de gevoelens, want
waarin twee landen het meest van elkaar kunnen verschillen
is een taal die anders is en een andere emotionele geschiedenis.
Om die reden hebben de separatisten zich ontfermd over
deze twee aspecten, heel vaak door begrotingen te gebruiken
die bestemd waren voor de gezondheid, het onderwijs
en de infrastructuur.
Om
het voorgaande te bereiken was geen makkelijke taak,
omdat er in het merendeel van
de Catalaanse gezinnen mensen zijn die uit andere delen
van Spanje komen. Het werd
bereikt doordat het proces zich heel langzaam ontwikkelde,
en tevens geremd werd op de
momenten dat de protesten het hevigst waren, en het
perfect toepassen van het begin van
“overeenstemming met de groep”, het Asch,
van de “gehoorzaamheid aan de autoriteit”,
de
Milgram, en de “methode van de zachte staatsgreep”,
de Sharp.
Het begin van de “overeenstemming met de groep”
werd voorgesteld door de sociale
psycholoog Solomon Asch, na het uitvoeren van het
experiment waarbij drie lijnen van
vergelijkbare lengtes aan een persoon werden getoond
en gevraagd werd welke lijn de
langste was, maar nadat de andere personen, die in werkelijkheid
acteurs waren, voor de
meerderheid beweerden dat de tweede lijn de langste
was. Asch toonde hiermee aan dat de
invloed van de groep zo groot is, dat hierdoor genoeg
mensen de confrontatie met de groep niet aandurven door
hun standpunt te verdedigen, maar zich erbij neerleggen
om de mening van de groep te accepteren.
Zoals
bijna de helft van de bevolking Catalaans sprekend is,
was het voorstel van de nieuwe regiering om prioriteit
te geven aan het Catalaans boven het Spaans en zich
slachtoffer voelen ten opzichte van de rest van Spanje,
werd goed ontvangen door velen. En zo werd een proces
van hoogmoed gestart dat de mensen bracht om de omgevingen
van sociaal, arbeid, onderwijs, media en familiair te
bemachtigen. Het was al voldoende als een persoon zei
dat hij of zij altijd Catalaans sprak en schreef, om
goed geaccepteerd te zijn. En zo werd bevestigd dat
alle problemen in Catalonië kwamen doordat de onhandigheid
en slecht geloof van de regering van Madrid. Toen werden
alle deuren geopend. De gedachten van de georganiseerde
groep, zoals gebruikelijk, nam steeds meer plaats in.
Het
begin van “gehoorzaamheid aan de autoriteiten”
werd voorgesteld door de psycholoog Stanley Milgram,
na het observeren dat 65% van de personen die opdrachten
gehoorzamen van de chef, ook al worden ze in het begin
als niet correct beschouwd, en bovendien ook nog eens
na het vragen het ook bevestigd krijgen dat de opdrachten
correct zijn. Het begin van “gehoorzaamheid aan
de autoriteiten” legt uit dat vele separatisten
niet reageren tegen standpunten die een duidelijke agressie
zijn tegen de basisrechten van de personen.
Bijvoorbeeld
het negeren van het recht van de ouders dat hun kinderen
onderwijs krijgen in
de taal van herkomst, met elkaar eens zijn dat in de
genoemde centra propaganda over de
independisten gegeven wordt, dat in de geschiedenisboeken
de afkeer aangemoedigd wordt
tegenover de rest van Spanje, dat de informatie alleen
gegeven wordt in het Catalaans, de
markeringen in de straten inbegrepen, dat in de communicatiemiddelen
alleen het Catalaans
gebruikt wordt en dat praktisch gezien alle betrokkenen
separatisten zijn etc.
“De
methode van de zachte staatsgreep”, bedacht door
de politicus Gene Sharp, is een
verzameling van technieken zonder geweld, die gericht
is op het ontregelen van een
regering, zonder dat het in de gaten heeft dat dat het
gevolg is van een plan. Het begint met
geruchten over corruptie van bepaalde leden te verspreiden,
aan de kaak stellen in de
netwerken die hun familie en vrienden begunstigen, die
niet genoeg geven om het land en
die het erg moeilijk hebben met elkaar. Vervolgens worden
ze beschuldigd van totalitarisme
omdat ze de vrijheid van meningsuiting beperken en ze
respecteren de mensenrechten van
de meest achtergestelden niet.
Vervolgens
worden groepen verzameld met een probleem om demonstraties
te organiseren die sociale verbeteringen claimen en
eisen aan de regering om het op te lossen door sommige
van haar bevoegdheden aan andere entiteiten te delegeren.
Men zorgt ervoor dat deze manifestaties het talrijkst
zijn, hinderlijk en zo langdurig mogelijk en dat ze
worden gehouden voor de overheidsgebouwen, en gelijktijdigop
een cynische manier gevraagd wordt dat de kracht van
de openbare orde niet toetreed om slachtoffers te voorkomen.
De
lokale regeringen beginnen met uitspraken te doen dat
ze zich niet aan deze verordening houden en gaan dan
niet echt akkoord met het volbrengen ervan. Dan
maken ze regels die de algemene wetten overtreden en
later niet voldoen aan de uitspraken van de rechtbanken
en tegelijkertijd wordt om een dialoog gevraagd en worden
verklaringen van de slachtoffers afgelegd in internationale
forums. Het gaat om het tonen van het onvermogen van
de centrale overheid om het land te besturen.
In
de tussentijd wordt de druk in de straten opgevoerd
door het houden van grote concentraties om het idee
te verspreiden dat de oplossing voor alle problemen,
eenvoudigweg ligt bij het aftreden van de president
van de regering. Als de krachten van de openbare
orde ingrijpen, wordt er passief verzet gehouden en
worden de beelden naar het buitenland gestuurd om de
regering verder in diskrediet te brengen, met als doel
het internationaal te isoleren. De economische ondergang
groeit in de loop van de maanden en dat maakt het bijna
onmogelijk voor een regering om zich lang te verzetten.
Hieraan
is de verlamming toegevoegd die de mens lijdt wanneer
hij zich realiseert dat degene in wie hij zijn vertrouwen
had gelegd om hem te verdedigen, het eens zijn met zijn
agressors. Dit is altijd zo geweest met de Spaanse
regeringen, wanneer ze een handvol afgevaardigden nodig
hadden om te kunnen regeren, hebben ze niet getwijfeld
om een coalitie te vormen met de nationalistische partijen,
hoewel dit inhield dat ze door konden gaan met het uitsluiten
van de Spaanse taal en door konden gaan met de ideologische
indoctrinatie in hun gemeenschappen.
Het
was een grote fout dat de twee grote partijen het onderling
niet eens waren, waarbij de belangen van hun land voorop
stonden boven de belangen van de partijen. Het is
duidelijk dat de politieke transitie niet goed is verlopen,
toen de staat niet bleef bij de maatregelen die de controle
hadden over wat er op scholen wordt onderwezen. Door
een directe relatie te hebben met alle overheidsfunctionarissen
en alle beveiligingsinstanties bij elkaar te houden.
Vandaag kunnen we zien dat onze politieke transitie
voor niemand een goed model is.
Het
belangrijkste van het probleem is niet dat een land
kapot gaat, het belangrijkste is dat er een nieuw land
ontstaat waarin de helft van de burgers tweederangsburgers
worden zonder het recht te houden om in hun eigen taal
te spreken, veroordeeld om het unieke denken van
hun regering aan te nemen. Om te leven met informanten
over hun gedachten, met een communicatiemiddel omgezet
in politieke propaganda media.
Met
een gehoorzame rechterlijke macht, met een zakelijk
netwerk van verslaafden aan de regering en met enkele
werkplekken waar de anderen altijd de voorkeur aan zullen
geven, omdat in een klein land iedereen elkaar kent.
Om dit te voorkomen, moet je precies het tegenovergestelde
doen van hetgeen ze gedaan hebben, door het leven te
verdedigen in een land waar niemand zijn taal, noch
zijn politieke ideeën oplegt aan de rest, de scholen
politiek neutraal zijn, de communicatiemiddelen meervoudig
zijn in taal en benaderingen en waarin iedereen wordt
beschouwd als eersteklasburgers.
Antonio
Jimeno Fernández
info@sociedadeslibres.com
|